Διάβασα ένα απόσπασμα από το βιβλίο του Alberto Villoldo και ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας ως έμπνευση για τις προσωπικές μας ιστορίες.

Ο Alberto μεταξύ άλλων αναφέρει:

"Θυμάμαι ένα από τα πρώτα μου ταξίδια στον Αμαζόνιο. Ήμουν ένας νεαρός ανθρωπολόγος που ερευνούσε τις θεραπευτικές πρακτικές των Σαμάνων του τροπικού δάσους και είχα αποφασίσει να χρησιμοποιήσω τον εαυτό μου ως θέμα.

Εξήγησα στον γιατρό της ζούγκλας ότι ως παιδί η οικογένειά μου εγκατέλειψε τη χώρα όπου γεννήθηκα εξαιτίας μιας κομμουνιστικής επανάστασης. Είχα δει αιματοχυσία στους δρόμους και τρομοκρατήθηκα από πυροβολισμούς τη νύχτα. Έκτοτε υπέφερα από επαναλαμβανόμενους εφιάλτες στους οποίους ένοπλοι άνδρες έμπαιναν στο σπίτι μου και έπαιρναν τους αγαπημένους μου.

Εκείνη την εποχή ήμουν γύρω στα 30, όμως δεν μπορούσα να κάνω μια μόνιμη σχέση από φόβο ότι θα έχανα το άτομο που αγαπούσα, όπως στον εφιάλτη μου. Κατά τη διάρκεια μιας θεραπευτικής τελετής, ο σαμάνος μου εξήγησε ότι όπως όλοι, μπορώ είτε να έχω αυτό που θέλω είτε τους λόγους για τους οποίους δεν μπορώ.

«Είσαι πολύ ερωτευμένος με την ιστορία σου», είπε ο ηλικιωμένος σαμάνος. «Μέχρι να τολμήσεις να ονειρευτείς ένα διαφορετικό όνειρο, το μόνο που θα έχεις είναι ο εφιάλτης». Εκείνο το βράδυ έμαθα πώς θα μπορούσα να φτιάξω μια διαφορετική ιστορία για τον εαυτό μου, μια ιστορία στην οποία θα είχα μετριάσει τις αντιξοότητες και θα είχα διδαχθεί από τις αρνητικές εμπειρίες μου. Το πρώτο βήμα για να ονειρευτώ το νέο μου όνειρο ήταν να δημιουργήσω μια νέα ιστορία στην οποία δεν έπαιζα το ρόλο του θύματος.

Αν και το μυαλό μου αντιστεκόταν στο ποια είναι η πραγματικότητα μου, μου άρεσε πάρα πολύ το γεγονός πως είχα αυτή την επιλογή ανάμεσα στο να έχω τη ζωή που θέλω ή να έχω τους λόγους για τους οποίους δεν έχω την ζωή που θέλω."

"The Heart of the Shaman"

Alberto Villoldo

Μπορείς να ζεις ελαφρύς με χαρά και γαλήνη. Ή αλλιώς, μπορεί να σε βαραίνει συνεχώς αυτή η μεγάλη μαύρη τσάντα στην πλάτη που είναι γεμάτη από όλα τα θλιβερά περιστατικά και τις ατυχίες που σου συνέβησαν στην παιδική σου ηλικία ή στην τελευταία σου σχέση.

Μπορείς να αντέξεις τις πληγές σου ή να απολαύσεις τη δόξα σου. Μπορείς να ζήσεις τη ζωή ενός θύματος, που είναι επιβαρυμένη από τα τραύματα του παρελθόντος, ή μπορείς να ζήσεις τη ζωή ενός ήρωα, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τα δύο. Αν θέλεις να νιώσεις δύναμη, πρέπει να πάρεις μια συνειδητή απόφαση να δημιουργήσεις ένα ιερό όνειρο και να εξασκήσεις το θάρρος.

Τα θαρραλέα όνειρα συμβαίνουν σε μια κατάσταση αντίληψης που οι Φύλακες της Γης την αναφέρουν ως το επίπεδο του κολιμπρί. Το κολιμπρί είναι ένα αρχέτυπο για τον ηρωικό ταξιδιώτη.

Αυτό το μικρό πουλάκι πετάει εδώ κι εκεί αναζητώντας το κατάλληλο λουλούδι να πιει το νέκταρ. Φυσικά, δεν είναι όλα τα λουλούδια κατάλληλα. Έτσι, αναπόφευκτα, θα κάνεις και κάποιες λάθος στροφές και θα βρεις και λάθος λουλούδια...

Ωστόσο, κάθε φορά που θα επιστρέφεις στην επίγνωση ότι ονειρεύεσαι την πραγματικότητά σου, θα εμβαθύνεις την κατανόησή σου για το ταξίδι και θα αισθάνεσαι όλο και μεγαλύτερη αφοσίωση σε αυτό. Θα είσαι σε θέση να αγκαλιάσεις το συνεχώς μεταβαλλόμενο τοπίο γύρω σου με ηρεμία και αίσθηση του χιούμορ και θα νιώθεις ακόμη και χάρη.

Αν είσαι όπως οι περισσότεροι άνθρωποι, το αρχικό σου σχέδιο για την "ονειρική ζωή" κάπου "στράβωσε". Μπορεί να βρίσκεσαι σε ένα σημείο όπου αρχίζεις να χάνεις την πίστη σου ότι μπορείς να έχεις μια ολοκληρωμένη και ουσιαστική ύπαρξη ή μπορεί να αισθάνεσαι αδυναμία να δημιουργήσεις το πεπρωμένο που θέλεις. Το "όνειρα" μπορεί να φαίνονται απογοητευτικά και μάταια.

Όταν παγιδευόμαστε στις δραστηριότητες της καθημερινής επιβίωσης, καθώς και όταν προσπαθούμε να δημιουργήσουμε μια ζωή που το μυαλό μας λέει ότι πρέπει να μας κάνει ευτυχισμένους, μπορεί να μπερδευτούμε. Η σχέση χαλάει, ο ανέμελος τρόπος ζωής εξαφανίζεται και οι λογαριασμοί συσσωρεύονται—ή κοιτάμε γύρω μας όλα τα σύμβολα επιτυχίας που έχουμε αποκτήσει και αναρωτιόμαστε γιατί δεν μας κάνουν ευτυχισμένους. Η φόρμουλα που έχουμε για την ευτυχία αποδεικνύεται ότι είναι μια συνταγή για κοινοτοπία στην καλύτερη περίπτωση και ταλαιπωρία στη χειρότερη, και το όνειρό μας γίνεται εφιάλτης.

Όσο κι αν μας αρέσει να θεωρούμε τους εαυτούς μας τολμηρούς και τις ζωές μας πρωτότυπες, τείνουμε να χάνουμε το κέφι μας για περιπέτεια σε νεαρή ηλικία καθώς αρχίζουμε να συμμορφωνόμαστε με τις προσδοκίες της κουλτούρας μας για το πώς πρέπει να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να ενεργούμε. Έχουμε εκπαιδευτεί σε έναν πολιτιστικό εφιάλτη που προωθεί την απάθεια αντί για το θάρρος και τη συμμόρφωση αντί για την πρωτοτυπία. Συχνά δεν νιώθουμε την αίσθηση της εκπλήρωσης ή του σκοπού, αλλά δεν τολμάμε και να παραδεχτούμε ότι αυτός ο τρόπος ζωής δεν λειτουργεί για εμάς ή δεν μας ταιριάζει. Ακόμη και η σκέψη να πληρώσουμε τις συνέπειες για την αντιπαράθεση με το "status quo" μπορεί να είναι τόσο τρομακτική ώστε να μένουμε ακριβώς εκεί που είμαστε, φοβούμενοι να κουνήσουμε τη βάρκα.

Η έλλειψη πρωτοτυπίας και θάρρους είναι τα χαρακτηριστικά του συλλογικού μας εφιάλτη.

Εφόσον όλοι μας έχουμε μια θεμελιώδη ανάγκη για την αίσθηση ασφάλειας που παρέχει η οικειότητα, λαχταρούμε να ταιριάξουμε και να παρηγορηθούμε πιστεύοντας ότι το αύριο θα είναι ακριβώς όπως το σήμερα. Οι αλλαγές μας κάνουν να αντιμετωπίζουμε το άγνωστο, αλλά φοβόμαστε το άγνωστο και τείνουμε να το αποφεύγουμε. Το να παραδεχθούμε ότι αυτό που κάνουμε δεν παράγει τα αποτελέσματα που θα θέλαμε χρειάζεται θάρρος.

Μπορείτε να σταματήσετε να κάνετε μάταιες προσπάθειες νιώθοντας κολλημένοι σε έναν εφιάλτη, αλλά για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να κάνετε μια ριζική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεστε την πραγματικότητα. Κανένα μάθημα αυτοβοήθειας δεν θα σας βοηθήσει σε αυτό και η κατανόηση του τι πρέπει να κάνετε δεν είναι αρκετή.

Πρέπει να ανακτήσετε τη δύναμή σας να ονειρεύεστε με τόλμη και θάρρος, έχοντας επίγνωση του ταξιδιού σας στο άπειρο. Μόνο τότε μπορείτε εύκολα και φυσικά να αφήσετε τον φόβο που σας κρατά βαλτωμένους στους προσωπικούς σας εφιάλτες.