Για να μπορούμε να λυπόμαστε τον εαυτό μας, χρειαζόμαστε τυράννους, για να μπορούμε να τους καθιστούμε υπεύθυνους για την αξιοθρήνητη αδυναμία μας -κι αν δεν βρίσκεται κανένας πρόχειρος τότε εφευρίσκουμε κάποιον.
Αν ο τύραννος έχει βρεθεί, θα πρέπει να σκαρφιστούμε μια δυνατότητα σωτηρίας.
Χρειαζόμαστε έναν απο μηχανής θεό, που να εμφανιστεί στη ζωή μας και να λύσει όλα μας τα προβλήματα.
Ποθούμε να μας σώσει ένας πατέρας, ένας ονειρεμένος πρίγκιπας ή ένας συμπονετικός άγγελος.
Οι μεγάλοι θεραπευτές σαμάνοι λένε πως όλες οι ιστορίες που λέμε θέλοντας να εξηγήσουμε την πραγματικότητα μας, έχουν να κάνουν με τον κατακτητή κονκισταδόρ, τον ινδιάνο και τον ιερέα.
Ο κονκισταδόρ είναι ο κακός που κυνηγά το δύστυχο θύμα, τον ινδιάνο, του οποίου η μόνη ελπίδα σωτηρίας είναι ευγενής ιερέας.
Αυτοί οι τρεις τυποποιημένοι χαρακτήρες δρουν πάντοτε με προβλεπόμενο τρόπο και οδηγούν στις ίδιες τετριμμένες πλοκές ενεργειών.
Μόνο αφού καταφέρουμε να ελευθερωθούμε από αυτές, σταματάμε και να πέφτουμε στην παγίδα των ίδιων ιστοριών.
Στις προσωπικές μας διηγήσεις και στα παραμύθια μας, χρησιμοποιούμε παρόμοιες εκδοχές τυράννων, θυμάτων και σωτήρων: στην ιστορία του βασιλιά Μίδα είναι ο Διόνυσος ο τύραννος, θύμα είναι ο βασιλιάς και σωτήρας η κόρη του Μίδα, που του λέει να παρακαλέσει το Διόνυσο για ευλογία και χάρη.
Στην ιστορία του βασιλιά των λιονταριών ο κακός ο θείος είναι ο τύραννος, το λιονταράκι είναι το θύμα και η αγαπημένη του είναι η σωτήρας.
Στην ιστορία της
Σταχτοπούτας είναι η μητριά και οι κακές αδελφές οι τύραννοι, η Σατχτοπούτα είναι το θύμα και σωτήρας ο ευγενής πρίγκιπας.
Θα πρέπει να προσέξουμε επίσης πως όλες αυτές οι ιστορίες έχουν γραφτεί από την προοπτική του θύματος.
Και εμείς οι ίδιοι αρεσκόμαστε να τακτοποιούμε τις ιστορίες μας κατά τρόπο τέτοιο, ώστε να είμαστε τα θύματα φρικτών ανθρώπων και γεγονότων.
Όμως κάθε φορά που παρουσιάζουμε τον εαυτό μας με τέτοιο τρόπο, γράφουμε ιστορίες αδυναμίας και απάθειας.
Το τμήμα της προσωπικότητας του θύματος μέσα μας, φανερώνει τι είναι αυτό που μας εμποδίζει να λάβουμε αυτό που επιθυμούμε.
Ορισμένες φορές γράφεται η ιστορία και από την πλευρά του τυράννου.
Αυτή είναι συνήθως η περίπτωση που αφορά κυρίως τους άντρες, που αρέσκονται να βλέπουν τους εαυτούς τους ως δυνατούς και δίκαιους πολεμιστές, με δικαιολογημένη σκληρότητα και εκδικητικότητα.
Όταν καυχιόμαστε για μια έξοχη συμφωνία που κλείσαμε ή για την νίκη που καταφέραμε ενάντια σε κάποιον αντίπαλο, τότε ταυτιζόμαστε με τον τύραννο ή τον κονκισταδόρ κατακτητή. Μερικές φορές επιλέγουμε και την οπτική του σωτήρα.
Τότε επαινούμε για παράδειγμα τον εαυτό μας που σώσαμε το σύντροφο μας από τον ίδιο του τον εαυτό ή που με πολύ ευγενικά αισθήματα θυσιάζουμε τη ζωή μας για τα παιδιά μας.
Στην πραγματικότητα οι τρεις αυτοί χαρακτήρες μπορούν να εναλλάσσονται.
Αλλάζουμε το ρόλο του θύματος και γινόμαστε ευγενείς σωτήρες ή από ευγενείς σωτήρες μετατρεπόμαστε σε αυτοδίκαιους τυράννους.
Στα πλαίσια αυτών των θεμάτων, μέσα από ένα μαγικό μάθημα ζωής που θα δοθεί σε μια εβδομάδα, θα αναγνωρίσεις σταδιακά με ποιο τρόπο γράφεις πάνω στο ίδιο σου το σώμα τους τρεις αρχετυπικούς ρόλους και πόσο ανόητες και αποδυναμωτικές είναι οι παλιές ιστορίες του βασιλιά Μίδα, της Σταχτοπούτας και του βασιλιά των λιονταριών, που μας παραλύουν.
Comments